10 Vrijdag 12 april Mérida, Spanje

12/4/85 – 12de dag

Merida (Esp)

Vanavond wilde ik aankomen. Vanwege panne zal dat misschien wel.. misschien niet lukken. Heb de hele nacht gedroomd van koolborstels. Kan me heel goed voorstellen dat ik er eentje verloren ben, de hobbelige wegen in aanmerking genomen. Ik weet gelukkig wat het zijn. Weet eveneens wat een condensator is en waar die zit. Maar de spanningsregelaar……. Goed, als ik die verloren ben (de koolborstel) – bijvoorbeeld compleet met veertje – dan hoop ik dat ze er hier een nieuwe voor me hebben.

Het schijnt dat er in het centrum een vrij goede motorzaak is: Campos, die wel vaker BMW’s repareert. En uiteindelijk is het voor een beetje motorzaak niet zo moeilijk de boel door te meten.

In ieder geval: de accu is leeg. Alleen begrijp ik niet waarom het oranje lampje tijdens het rijden niet uit gegaan is. Het is niet uit omdat het lampje doorgebrand zou zijn, zoals Mal suggereerde. Want als ik me laat aanduwen schemert hij nog.

Sowieso kan ik de batterij op laten laden als de garage er verder niks aan kan doen. En dan naar Sevilla rijden. Ron K. zei me dat ik ongeveer twee uur kan rijden op een volle accu. Zonder licht te gebruiken, ook geen remlicht. Dus misschien gebeurt dat wel.

Nu, na de koffie, ga ik eerst weer erin kijken! Om negen uur zal de ANWB Barcelona me bellen. Die bellen dan wel weer met de garage.

Duwen eerst, krijg ik spieren van. Mijn God! Heb al reuze spierpijn in mijn linker bovenarm en mijn rechter pols gaat wel beter, maar ik voel hem nog steeds. Was een rare kwetsuur, dikke harde plek die niet blauw wilde worden. Zoals ik verwachtte.

In ieder geval maar weer eens een hotel van de ANWB. Net op tijd had Mal me bij verzekerd, de engel. Gisteren op mijn kosten een hele tijd gezellig gebabbeld met hem: 

“Service Station St Julian Bown!” 

Uiteindelijk spreekt hij boodschappen voor mij in op zijn answerphone: 

“Special message for Kalis BV”. 

Leuk, heel leuk!

Ik zit in Hotel Texas, Merida. Maar 27 km van waar ik had willen zijn. Jammer genoeg heb ik juist gisteren met Anke in Portugal gebeld. Zij zou doorgeven dat ik niet voor vrijdag aankom.

....

....

....

Gelukkig weer een normale pen. Ik krijg een lamme hand van een ballpoint. Over een half uur ga ik terug naar Campos, de garage. Moet een nieuwe accu hebben. Shit. Deze was pas een maand oud en dat voor 85 gulden. Kan ik hem nog de hele tijd meeslepen ook.. Enfin. Als het een beetje tegen zit moet de accu uit Sevilla komen. Hoe Fernando te bereiken? Die wilde me wel met-motor-en-al een lift geven in zijn truck naar Sevilla. Misschien heb ik geluk.

 Is al de tweede keer dat ik een cheque inwissel. Heb deze maal slechts de helft van het toegestane maximum genomen. Hoop dan minder uit te geven, hoewel ik niks extra’s doe. Alleen het hoogst noodzakelijke. Deze rit kost dus goud. Had al twee keer kunnen vliegen heb ik het idee. Maar ja, in Holland moet ik ook leven en nu ben ik gewoon twee weken onderweg. Bovendien krijg ik als dame-alleen wel eens wat aangeboden, wat ik uiteraard niet afsla. Nu weet ik waarom ik oa niet feministisch ben…..

Vrijdagavond 20.00 uur – reis door vandaag op verzekering-vervangend vervoer ANWB

Ben nogal emotioneel. Zit in de bus op weg naar Sevilla. Voel me opeens heel ontrouw. Mijn lieve motor is wel in goede handen en wordt goed verzorgd.. maar ik laat haar zomaar in de steek! Gaf nog gauw een klapje op haar zadel, als van ouds. Volgende week kom ik haar weer ophalen.

Emoties ja. Ben ik in het hotel om de bagage op te pikken om naar een goede liftplaats gebracht te worden.. moet ik terugkomen naar de garage omdat er telefoon uit Holland is. 

Ottenhoff? Mal? Niet toevallig een Hollander in Portugal?

Hans. He? Hoe kan dat nou? Hij wil me op komen halen met motor-en-al.

....

....

....

Nu haalt hij me morgen op bij de grens. Ik ben een gelukkig vrouw. Alles zit mee. Als ik ga koffie drinken aan de overkant van de garage praat iedereen over 'mijn gouwe ouwe' en vraagt hoe het ermee gaat. Ik kan rustig een weekje wegblijven. In het hotel hebben ze mijn bagage achter slot opgeborgen. Dat worden twee flessen Maciera voor ze, dat weet ik wel.

Ik loop ook door de stad alsof ik er al jaren woon. Zie wel dat iedereen me nakijkt: groot en blond. Met grote passen. Van hot naar her en weer terug. Eten op de stoep met een bakje aardbeien (de eerste!) Veel te gek voor ze. Vanochtend - Hola  -  heb ik ze pas voor het eerst gezien en het is net alsof we elkaar al tijden kennen.

(in de bus van Merida naar de grens met Portugal)
Wat is het licht toch prachtig als de zon zo laag staat. Het licht strijkt over de groene velden. Over de roodbruine klonterige akkers.

Muziek op mijn kop. “Glory to God”  … ach ja, waarom ook niet. (The Messiah, Handel)