10/4/85 – 10de dag
Wegrestaurant
Amorebieta-Etxano, Spanje
Kilometerstand 58.008
Nou, Burgos duidelijk niet gehaald. Sterker nog: Bilbao
zelfs niet.
Que pasa? J’avais
perdu ma portemonnaie quand je voudrais payer le premier peage. Et la police
m’a indique quelque chose dans la rue. Mais parce que j’etais tres nerveux je
n’avais pas compris. Désastreux, ce n’etait pas possible continuer ma route. Je
devais attendre la police qui me va retourner la borsa.
Ik heb alle tijd om rustig te schrijven vrees ik. Het is nu
tien uur in de morgen. De politie zou of
gisteravond of vanochtend naar het wegrestaurant komen om mijn portemonnee af
te leveren Er zit geen geld in, maar wel mijn bankpasje. Als ik dat niet heb
kan ik verder verblijf in het buitenland wel vergeten.
Afschuwelijke dag eigenlijk gisteren. Op het moment dat ik
vertrek uit Belin begint het te stormen en te hozen. Koud! Nat!
Dan, na een stop in St Jean-de-Luz (tussen Biarritz en Irun)
probeer ik mijn 'leuke' zelfgemaakte logge oranje regenwanten uit. Bbafff! Knal! Met de motor op
de bumper van een nieuwe Escort, omdat de koppelingshandel uit mijn ongevoelige
hand schiet. Verzekerd?! Ja hoor. Maar wat te doen?! De bestuurder van de
Escort heeft een ander idee.
“Volgt u mij maar naar de garage, alwaar men ons
kan vertellen hoeveel het kost”.
Kon ik gaan betalen. Garage dicht. Ik heb het
heet, want ik ben volledig ingepakt voor een tocht in de regen door de
Pyreneeën. Imagine.. Raak geïrriteerd en het eind van het liedje is dat ik ze
100 Ffr bied. Is volgens de autobezitters ongeveer een derde van wat ik zou
moeten betalen, maar ok. Ik had alles al gewisseld voor de Spaanse grens en ze
bleken begrip te hebben. Stonden bovendien zelf ook in de zeikende regen.
Weg,
Spaanse grens, oh jee, de stuff in mijn helm. Niet zenuwachtig worden. Ik
spreek geen woord Spaans. Je suis en Espagne.. et puis…. Dan gebeurt het:
betalen vooraf van de Peage. Snap er niks meer van. Alles is zijknat, kan met
die onhandige poten van me niks uitrichten omdat, als ik de wanten uitdoe, ik
weer een uur bezig ben om ze aan te krijgen. Heb nog wat Spaans wisselgeld van
zes jaar geleden meegenomen in een extra portemonnee. Loop terug naar de motor.
Probeer alles weer op te bergen….Politie! wenkt me. Wat nu weer? Toch nog
controle na de grens? Vertrouwen ze me niet? Hij wijst naar de kant. Ik geef
een teken dat ik het begrepen heb en wacht op ze. Nerveus want boter op mijn
hoofd.. Voor niks. Niemand meer te zien.
Ik ga weer op weg; nu de bergen in. Mon Dieu!! Heb inmiddels
redelijk veel kilometers gemaakt en ben iets meer ervaren dan bij aanvang van
deze Wondertrip. Maar ik voel me een
ellendige nerveuze beginneling die hakkelt op een motortje door
verschrikkelijke regen- en hagelbuien met windvlagen.
Ik spreek mezelf toe: “ver vooruit kijken! Je kan zien wat
er komen gaat.. rustig blijven.. maak je een met de motor.. een compact
geheel.. stuur met je heupen.. je stuur is alleen voor de balans!.." enz..
enz..
Het werkt. Ik krijg meer vertrouwen en werk mezelf vooruit.
De ene bocht na de andere, omhoog, omlaag, tunnels door die halverwege niet
meer verlicht zijn, rijd tussen grote schuine blokken steen door. Het wordt
steeds donkerder. Het plenst. Na negentig kilometer besluit ik te stoppen vlak
voor Bilbao. Had ik ook op gerekend. Daarna zou ik nog naar Burgos moeten, 153
km.
Entrada (afslag). Restop …eten.. Oei! Oei! Oei! Opeens,
bij de kassa van het restaurant, weet ik het zeker: ik ben mijn portemonnee
verloren. Probeer met een Spaans woordenboek voor mijn neus een Spanjaard over
te halen om naar de tweede Peage te bellen. Na veel soesah lukt dat. Na
ongeveer een uur weet ik dat hij is gevonden. Ik moet terug rijden.
Dat is de limiet! Ik bel persoonlijk terug en weet opeens zo
dingen in het Spaans te zeggen, dat ik
het voor mekaar krijg dat ze hem komen brengen!!!
“motocyclette
antique, impossible retournare etc”
En daar wacht ik nu op. Tja. Het restaurant ging om 11 uur
gisteravond dicht. Ik kon wel bij een van de chauffeurs in de camion slapen.
Twee bedden boven elkaar. Waarom niet?! Beter dan in de buitenlucht, met bagage
in de regen.
Aantekening: bellen vanuit Spanje naar Nederland: 07-31-20
Mal gebeld. Hij probeert vandaag mijn reisverzekering in
orde te maken. Spreekt polisnummer in op zijn answerphone.
17.30 uur Even na Burgos
Kilometerstand 58.182
Dat was dus net niet alles. Toen ik wilde vertrekken, alles
op-en-aan: mijn pop niet aan te krijgen. Heeft twee en een half uur
vertraging met zich mee gebracht. Terwijl het al half een was voor ik weg kon.
Vandaar, half zes nu. Razende honger. Heb nooit tijd voor eten. En als ik te
lang wacht is mijn maag zo van streek dat ik niet meer kan eten, zoals
bijvoorbeeld gisteravond (spaghetti met de chauffeurs..).
Heb keihard gereden. Is toch voornamelijk bergafwaarts.
Bovendien reed ik zo ongeveer van zonneplek naar zonneplek op de weg en racete
ik zo snel mogelijk door de hagelbuien heen. Steeds denkend “als ik daar
ben..is er zon en word ik weer warm”.
Wat een leven. Nu eet ik stokbrood met omelet en warme melk.
Verdraagt mijn maag redelijk. Wil in ieder geval Valladolid nog bereiken.
Zie ik nu dat ik 174 km achter mekaar heb gereden? Met
Valadolid daarbij (121km) kom ik dan op 295 kilometer.
- Morgen (donderdag) - vertrek Valladolid:
Salamanca 113 –
Placencia 135 - Caceres 74 – Merida 70 = 397 km
- Overmorgen (vrijdag) – vertrek Merida
Sevilla 199 – Huelva
91 – Villa Real 60 – Tavira 22 – San Bras d Apportel 44 –
Portimao 63 = 479 km
Goed, moet vandaag dus verder dan Valadolid. Bijvoorbeeld
halverwege Salamanca. Scheelt toch weer 60 kilometer.
Ps Tien voor tien ’s avonds: is gelukt, zit in Tordesillas
(Torremolinos denk ik steeds..). Nog honderd kilometer van Salamanca af.
Heerlijke hotelkamer met bad op de gang. Eindelijk weer eens rust. Bakker en
bank aan de overkant.
